Ruimschoots op tijd was ik vertrokken. Ik had geen idee waar de desbetreffende wijk in een nabijgelegen dorp lag dus gunde mezelf wat speling. Ik had een kennismakingsgesprek met een bruidspaar en te laat komen, waar ik vrij goed in ben, was dus geen optie. Ruim een half uur voordat ik verwacht werd was ik echter al ter plaatse. Ik parkeerde mijn auto en besloot de tijd die ik te vroeg was te besteden aan wat whatsapp berichten beantwoorden en een beetje door social media scrollen. Ik had mijn telefoon net uit mijn tas geplukt toen ik voelde dat er iemand door het autoraam naar me stond te kijken.
Cola en chips
Een vrouw met duidelijk zichtbaar een verstandelijke beperking nam mij schaamteloos in zich op. “Hoi”, riep ze en tikte op mijn raam. Ik liet het raam naar beneden zakken. “Hoi, wil je wat vragen?”. “Ik ken jou”, zei ze onmiddellijk. Ik zag ook wel iets bekends maar kon haar totaal niet plaatsen. “Ik ben een keer bij jou op visite geweest en toen kreeg ik cola en chips van jou”, zei ze. Cola en chips klinkt helemaal als mij dus de kans dat ze het bij het rechte eind had was groot. “Ja” zei ze “jij woonde in dat huis waar ik eerst woonde”. Het kwartje viel bij mij.
Huis
Zeventien jaar geleden huurden wij tijdelijk een woning toen we ons huis plat lieten gooien om een nieuw huis te laten bouwen. In dat rijtje huizen had voor ons inderdaad een instelling gezeten voor mensen met een verstandelijke beperking. Op een goede dag werd er aangebeld en stond ze voor de deur. “Hoi, ik ben Ella en ik heb hier ook gewoond”, om in één ruk door te vragen “mag ik even binnen bij jou om te kijken hoe het er nu uitziet?”. Ik was wat overrompeld en vroeg haar “weet iemand dat je hier bent en mag je wel bij vreemden naar binnen?”. “Ja joh”, zei ze “waarom niet?”. Wat mij betreft een prima argument dus liet ik haar binnen.
Ze keek helemaal niet hoe het er nu uitzag maar liep in één ruk door naar de huiskamer, plofte op de bank neer en vroeg me of ze iets te drinken mocht. Daar kwam de cola. Voor ik een praatje met haar kon maken vertelde ze me dat ze ook best zin in wat lekkers had. Daar kwam de chips. We babbelde vervolgens wat over wat ze zoal gedaan had die dag en na een liter cola en een zak chips besloot ze, zo plotseling als ze was gekomen ook weer weg te gaan. “Ik ga naar huis hoor, doei!”.
Herman
Na al die jaren kruist Ella letterlijk mijn pad en herkent me nog! Zo snel als ze toen bij me op de bank zat zit ze nu bij me in de auto. Ik zeg gekscherend dat ik geen cola en chips in de auto heb waarop ze me verbaasd aankijkt en zegt “Geeft niks, ik lust geen cola”.??????
Ik vraag haar hoe het met haar gaat. “Goed hoor, kan niet beter”. Ze neemt een teug lucht en ratelt verder “Het gaat zo goed omdat Herman dood is, ik weet wel dat dood eigenlijk niet zo leuk is ,maar Herman was een lul en ik was hem zo zat”. Oké Ella… gooi het er maar gewoon gelijk in meid!
Verrotte muizen
“Wie was Herman?’, vraag ik enigszins van mijn stuk gebracht. “Herman was mijn vriend maar ik vond hem al heel lang niet meer zo lief en als we gingen zoenen stonk hij uit zijn bek alsof hij verrotte muizen had gegeten”. Ik vraag haar waarom ze het dan niet gewoon heeft uitgemaakt met Herman. “Dat durfde ik niet, want ik was bang dat hij dan moest huilen en verdrietig was”. “Maar toen ging hij dood dus, ben ik blij want nu ben ik van hem af zonder dat ik hem heb laten huilen”. Klinkt logisch en even onder ons, als hij zo vreselijk uit zijn bek stonk is het voor iedereen misschien maar beter dat Herman niet mee onder ons is.
Kanonnen
“Heb jij een vriend?”, vraagt ze. Ik vertel haar dat ik al bijna 34 jaar getrouwd ben. “Kanonnen, zolang al? Ben je hem dan nog niet zat? Ik zou nooit zolang met dezelfde willen hoor, echt niet normaal!”. Ik ga haar niet uit de doeken doen dat ik hem bij tijd en wijle ook wel eens zat ben en dat ook hij weleens uit zijn muil stinkt want voor je er erg in hebt zit ik met Ella, als morele steun, bij een advocaat om de scheiding te regelen.
Bruidspaar
“Wat ga je eigenlijk doen? Of woon je nu hier in deze buurt?” Ik vertel haar dat ik trouwambtenaar Sandy ben en een afspraak heb bij een bruidspaar die ik misschien wel ga trouwen. “Oh gaaf, zal ik anders even meegaan?” Nou Ella, dat is misschien niet zo’n heel goed idee. Ik zie al voor me dat ze bij het bruidspaar aan tafel zit en hen gaat vertellen dat het echt niet normaal is om heel lang bij elkaar te blijven. Of nog sterker dat ze vraagt of de aanstaande bruidegom wel eens uit zijn bek stinkt, om vervolgens de aanstaande bruid toe te wensen dat hij dan maar snel dood mag gaan!
En zo verkeerde het dat ik op een zonnige avond in april voor het eerst, ondanks het ruimschoots op tijd ter plekke zijn, toch te laat was bij een bruidspaar. Ik had het echter niet willen missen lieve ongeremde Ella!
Beeld bron: iStock
Mag ik je nog heel even iets vragen? Zou je ons alsjeblieft willen steunen door Tv-Vrouw op social media te volgen? Dankzij jouw steun kunnen we doorgaan met het schrijven van leuke columns! Klik op de link hieronder. Namens het hele Tv-Vrouw team, ontzettend bedankt voor je support!